Η ζωή μετά

  • Κατηγορία News
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ
Μετά από ένα τέτοιο ατύχημα ο Γιώργος Τζαβέλλας σου λέει πώς πάτησε γερά στο πόδι του.
 

Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε σταματήσει από το να τρέξεις για να σπάσεις τα ρεκόρ σου. Απλώς πρέπει να δέσεις τα κορδόνια σου. 

«Η μπάλα βρίσκεται στο κέντρο. Εγώ κινούμαι δεξιά, λίγο έξω από τη μεγάλη περιοχή. Κάνω κίνηση πίσω από την πλάτη του αμυντικού και περιμένω την κάθετη πάσα, που θα με βγάλει τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Η μπαλιά είναι καλή. Κάνω κοντρόλ με το πλαϊνό του αριστερού. Η μπάλα στρώνεται ιδανικά μπροστά μου. Ρίχνω όλο το βάρος στο αριστερό και με πολλή δύναμη σουτάρω με το δεξί. Η μπάλα πάει στο Γ. Γίνεται χαμός από τις φωνές. Γκοοοοοοοολ. Γκοοοοοοοολ. Ντριιιιιιιιν. Ντριιιιιιιιν. Μα καλά; Πού κολλάει αυτό το ντριν; Είναι ο ήχος από το ξυπνητήρι». 

Ο Γιώργος Τζαβέλλας ξυπνάει. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να εφαρμόσει το προσθετικό πόδι στον δεξιό μηρό του. Θα κάνει 45 λεπτά ποδήλατο και 30 λεπτά βάρη και ασκήσεις με το βάρος του σώματος στο σπίτι του. Ο Τζαβέλλας κάνει σπορ από πολύ μικρός: ποδόσφαιρο, πόλο, wakeboard κι ό,τι άλλο έχει ανταγωνισμό κι ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. «Θα μπορούσα να ήμουν πρωταθλητής με λίγη παραπάνω προσπάθεια» λέει την ώρα που δένει τα κορδόνια του και συνεχίζει: «Ποτέ δεν είναι αργά». Ο Τζαβέλλας δεν άφησε ποτέ κανένα ξυπνητήρι να διακόψει τα όνειρά του. Ετσι δεν άφησε και το αυτοκινητικό ατύχημα που στέρησε το πόδι του να αλλάξει τη ζωή του. 

Κλείσαμε ραντεβού και πήγα από το σπίτι του. Το πρώτο σοκ ήρθε όταν μου άνοιξε την πόρτα και ήταν όρθιος στο ένα πόδι χρησιμοποιώντας πατερίτσες. Σάστισα γιατί περίμενα να φοράει το προσθετικό μέλος. Ξαφνιάστηκα ακόμα περισσότερο όταν είδα έναν άνθρωπο μες στην καλή χαρά και το χαμόγελο. «Πώς είναι δυνατόν να έχει τόσο καλή διάθεση με αυτό που περνάει;» αναρωτήθηκα. Διάβασε την ιστορία του και δες πώς μπορείς να ανακάμψεις από οποιαδήποτε ατυχία, μικρή ή μεγάλη.

Ο Τζαβέλλας ήταν το κλασικό παράδειγμα άντρα που μεγάλωσε μες στον αθλητισμό. «Εκανα πολλά σπορ, άλλα καθημερινά και άλλα σπανιότερα» σου λέει. Γύρω στα 20 του, οι συνήθειές του άρχιζαν να αλλάζουν. Αφησε στην άκρη τελείως τον αθλητισμό και -όπως κάθε άντρας που σέβεται τα φοιτητικά του χρόνια- το πρώτο του μέλημα ήταν τα ξενύχτια, τα πάρτι, οι όμορφες γυναίκες και τα γρήγορα αμάξια. Δυστυχώς, το τελευταίο ήταν που του άλλαξε τελείως τη ζωή. Ενα σοβαρό ατύχημα τον έβαλε στην πιο δύσκολη δοκιμασία της ζωής του.

«Τη νύχτα του ατυχήματος γυρνούσα σπίτι αργά το βράδυ μαζί με μία φίλη μου και -χωρίς να καταλάβω πώς έγινε- έχασα τον έλεγχο του αυτοκινήτου και τράκαρα στις προστατευτικές μπάρες της παραλιακής» λέει ο ίδιος. Ευτυχώς, η κοπέλα δεν έπαθε τίποτα, αλλά ο Τζαβέλλας το μόνο που θυμάται ήταν την μπάρα να τον χτυπάει στο σώμα, αφόρητο πόνο και πολύ αίμα. «Εφτασε το τέλος μου» ήταν το μόνο πράγμα που πρόλαβε να σκεφτεί πριν χάσει τις αισθήσεις του. Τον έβαλαν στην εντατική και αναγκάστηκαν να τον ρίξουν σε τεχνητή καταστολή για να μην πεθάνει. «Ημουν σε κώμα ένα μήνα. Οταν τελικά ξύπνησα, νόμιζα ότι κοιμόμουν μόνο μία μέρα» λέει ο ίδιος. Οι γιατροί για να τον σώσουν του έκαναν πάνω από 10 εγχειρήσεις. «Επαιρνα τόσα φάρμακα, που δεν είχα καταλάβει ότι είχα χάσει το πόδι μου. Κανείς δεν τολμούσε να μου το πει. Το ένα πόδι το αισθανόμουν κι ας είχε σπάσει σε έξι σημεία. Το άλλο το αισθανόμουν πολύ περίεργα. Μετά από τρεις ημέρες σήκωσα το σεντόνι κι έπαθα το πρώτο μεγάλο σοκ. Δεν είχα πόδι» σου λέει ο Τζαβέλλας. Οταν το άκουσα αυτό, αναρωτήθηκα τι αντίδραση μπορεί να έχει κάποιος σε κάτι τόσο τραγικό. Η απάντησή του μου έδειξε πόσο προσγειωμένος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, που ξέρει ποιες είναι οι προτεραιότητές του: «Η αμέσως επόμενη κίνησή μου ήταν να πιάσω τα γεννητικά μου όργανα. Ευτυχώς, δεν έλειπε τίποτα, οπότε ηρέμησα κάπως πριν με πάρει πιο πολύ από κάτω». 

Οσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο πολύ συνειδητοποιούσε ότι από εδώ και πέρα θα άλλαζε η ζωή του και ότι έπρεπε να προσαρμοστεί. «Εκατσα 70 μέρες ακίνητος σε ένα κρεβάτι, με το ένα πόδι κομμένο και το άλλο πόδι σπασμένο. Θα σου φανεί περίεργο αυτό που θα πω, αλλά ένιωθα πιο καλά απ’ όσο θα νόμιζε κάποιος». Καταλυτικότατο ρόλο στη διατήρηση της καλής ψυχολογίας έπαιξαν τρεις σημαντικοί παράγοντες: η οικογένεια, οι φίλοι και η κοπέλα του. Η μητέρα του είχε κατασκηνώσει στο νοσοκομείο και ήταν μαζί με τον πατέρα του συνεχώς στο πλευρό του. Οι φίλοι του έκαναν βάρδιες ώστε να μη μένει ποτέ μόνος και να περνούν οι μέρες πιο ευχάριστα στο νοσοκομείο. «Τα συναισθήματά μου στο νοσοκομείο ήταν σαν roller-coaster: μία στα ύψη και μία στα τάρταρα. Ευτυχώς, όμως, είχα πάντα δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούσαν». Οι πρώτες ημέρες στο σπίτι ήταν πολύ δύσκολες, καθώς το αναπηρικό καροτσάκι θέλει πολλή δουλειά για να το συνηθίσεις. «Εάν δεν ήταν συνεχώς δίπλα η κοπέλα μου, δεν ξέρω πώς θα τα έβγαζα πέρα. Τη γνώρισα μετά το ατύχημα, όταν ήμουν ακόμη στο κρεβάτι, κι εκτός από την ψυχολογική δύναμη που μου έδινε, με βοηθούσε και στην καθημερινότητά μου - δεν έφευγε λεπτό από δίπλα μου. Ανέβαζε την αυτοπεποίθησή μου και με έκανε να ξεχνάω τους επίπονες φυσιοθεραπείες και την κακή ψυχολογία που φέρνουν τα φάρμακα» παραδέχεται.

Τόσες ημέρες στο νοσοκομείο, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι, ήταν υπεραρκετές για έναν δραστήριο άντρα σαν τον Τζαβέλλα. «Με το που πήρα εξιτήριο και βγήκα από το νοσοκομείο κανόνισα με κάτι φίλους και πήγα για clubbing. Αυτό με έκανε να καταλάβω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου φυσιολογικά, όπως και πριν».

Μετά από έξι μήνες σε αναπηρικό καροτσάκι έφτασε η ώρα για το προσθετικό πόδι, που δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. «Μετά από μερικούς μήνες ένιωθα τρελαμένος, δεν άντεχα άλλο να κάθομαι. Επρεπε να βάλω το πόδι». Κανονικά πρέπει να μπορείς να σηκωθείς για να βάλεις το προσθετικό μέλος. Ο Τζαβέλλας όμως δεν μπορούσε να περιμένει. «Δεν με ένοιαζε ο πόνος. Ηθελα να βάλω το πόδι, ώστε να μπορώ να φοράω τα κανονικά μου ρούχα και να νιώθω πάλι ολοκληρωμένος άντρας». Η διαδικασία είναι δύσκολη για κάποιον μέχρι να συνηθίσει το προσθετικό πόδι. Το συναίσθημα όταν σηκώθηκε για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό ήταν πολύ περίεργο. «Παρατηρούσα πια τα πάντα. Πράγματα που παλαιότερα δεν τους έδινα σημασία, τα περνούσα από λεπτομερέστατο scanning: λακκούβες, κλίση του δρόμου, νερά, βουναλάκια, το πώς κινείται ο κόσμος, έτσι ώστε να μη συγκρουστώ με κάποιον και σωριαστώ».  

Οσο περνούσε ο καιρός τόσο πιο πολύ έβρισκε ο Τζαβέλλας τον παλιό του εαυτό. «Τώρα που ανατρέχω στα γεγονότα πιστεύω ότι η ζωή μου μετά το ατύχημα έγινε καλύτερη. Αποφασίσαμε να συζήσουμε με την Αννα, ξεκίνησα πάλι τον αθλητισμό κι άρχισα να δουλεύω σε εντατικό ρυθμό. Τέρμα ο μόνιμος χαβαλές. Ολα χρειάζονται, αλλά πρέπει να κρατάς ένα μέτρο. Χρειαζόμουν ένα μεγάλο ταρακούνημα στη ζωή μου για να το καταλάβω» σου λέει.  Η καθημερινότητα του Τζαβέλλα έχει φυσικά αλλάξει δραματικά. Σηκώνεται το πρωί και κάνει μπάνιο χωρίς το πόδι, διότι δεν πρέπει να βραχεί. Μετά βάζει το πόδι και πάει στη δουλειά. Στο δρόμο κανείς δεν καταλαβαίνει ότι ο Τζαβέλλας δεν έχει πόδι, απλώς κουτσαίνει λίγο σαν να έχει πάθει διάστρεμμα. Μετά το γραφείο έρχεται η ώρα του γυμναστηρίου. «Πλέον γυμνάζομαι 5 φορές την εβδομάδα. Πρέπει να έχω καλή φυσική κατάσταση, διότι με βοηθάει πολύ και με το προσθετικό μέλος αλλά και στο περπάτημα με τις πατερίτσες. Πηγαίνω στο γυμναστήριο και κάνω ό,τι κάνει όλος ο κόσμος. Δεν έχω να ζηλέψω απολύτως τίποτα από κανέναν» συνεχίζει.

Το μεγάλο κέρδος για τον Γιώργο είναι ότι ποτέ δεν τα παράτησε, ποτέ δεν το έβαλε κάτω και πείσμωσε να βρει τον παλιό, καλό του εαυτό. Οσοι τον γνωρίζουν και μαθαίνουν ότι δεν έχει πόδι αντιδρούν θετικά. Τον κοιτούν με θαυμασμό, τον ρωτούν για το πώς τα βγάζει πέρα ή απλώς αποφασίζουν να του πάρουν συνέντευξη για το ΜΗ, σαν εμένα. «Ολοι μου έλεγαν πώς γίνεται να μην έχω κλάψει έστω μία φορά. Απλώς είχα πεισμώσει. Επρεπε γρήγορα να φτιάξω και πάλι τη ζωή μου. Δεν είπα ποτέ στον εαυτό μου ότι είμαι άνθρωπος με ειδικές ανάγκες, δεν μπήκα σε αυτό το τριπάκι, νιώθω -και είμαι- ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Ολα ξεκινούν από την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα το πόδι ως δικαιολογία ώστε να αποφύγω κάτι. Γι’ αυτό έφτασα να κάνω μέχρι και skydiving» λέει με αυτοπεποίθηση.

Κατεβαίνω παρέα με τον Τζαβέλλα τα σκαλιά του σπιτιού του, πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ. Λίγο πριν τον χαιρετίσω παρατηρώ το αυτοκίνητό του. Είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχε καταστρέψει στο αυτοκινητικό ατύχημά του. Επρεπε να το φανταστώ: πήγε και πήρε ακριβώς το ίδιο μοντέλο, για να αναγκάσει τον εαυτό του να ξεπεράσει τη φοβία του. Δεν υπάρχει τελικά ζωή πριν και μετά για τον Τζαβέλλα. Υπάρχει μόνο η ζωή που ζεις ή δεν ζεις και ο Τζαβέλλας έχει επιλέξει να τη ζήσει στο έπακρον.

 

http://www.menshealth.gr

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ

Σχετικά Άρθρα

  • Χειροτερεύει η υγεία του Σουμάχερ - Δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή
  • Το συγκινητικό μήνυμα του Μελέτη Κακουμπάβα μετά το ατύχημά του!
  • Ο πιο τυχερός πεζός του κόσμου
loading...